بریج یکی از بهترین روش ها برای پرکردن فضای خالی است که با از دست دادن یک دندان ایجاد میشود. بریج دندان در واقع پلی است بین 2 دندان سالم که در مجاورت دندان از دست رفته قرار دارند. در این روش دو دندان سالم به عنوان ستون عمل میکنند تا با گذاشتن روکش روی آن ها، جای دندان از دست رفته را که در وسط قرار دارد، پر کند.
روکش های به کار رفته در این روش معمولا از جنسهای سرامیک، طلا، پرسلن، آلیاژهای فلزی یا ترکیبی از این مواد باشد. متریال به کار رفته در این امر میتواند کیفیت آنها و هزینه درمان را دستخوش تغییر کند.
بریج دندان انواع مختلفی دارد که ادامه به بیان آنها خواهیم پرداخت؛
پل دندان انواع مختلفی دارد که دندانپزشکان بعد از معاینه، با توجه به محل قرارگیری و نوع آسیب تشخیص میدهد که چه نوع پل دندانی را برای بیمار استفاده میکنند. در ادامه با این موارد آشنا میشویم:
بریج دندان مریلند قالبی فلزی با روکشی پلاستیکی است که از طریق دو بند یا بال فلزی یا سرامیکی به دندان های 2 طرف وصل میشود. پل دندان زرین یا مریلند، هم برای دندان های آسیب دیده و هم برای دندانهای از بین رفته استفاده میشود. از این نوع بریج دندان بیشتر برای دندان های جلو استفاده میشود. در پل دندانی مریلند مراحل آماده سازی دندان های مجاور بسیار کم است و آسیب کمتری به دندان های مجاور میرساند.
نوع دیگر، پل دندان معلق است. پل یا بریج دندان معلق بیشتر برای مواردی به کار میرود که فقط یک دندان کناری آنها سالم باشد. در این روش که به روش کانتی لور هم شناخته شده است، دندان سالم کناری را برای درست کردن روکش مناسب تراش میدهند و بجای دندان از دست رفته هم روکشی با سایز مناسب دندان در نظر گرفته میشود که به هم وصل هستند. پل دندان معلق تنها از یک طرف ثابت است، با این وجود نسبت به بریج مریلند ثبات بیشتری دارد.
بریج سنتی یا معمولی که پر کاربردترین و محبوبترین نوع بریج دندان است، با تراش دندان های مجاورِ دندان از بین رفته و روکش آن ها، پلی روی دندان از بین رفته ایجاد میشود. تراش دندان های کناری به این دلیل است که بعد از روکش کردن، دندان ها سایز طبیعی داشته باشند. جنس این روکش ها از آلیاژ های فلزی یا سرامیک است. بریج دندان معمولی مستحکم ترین نوع بریج است و به همین دلیل برای دندان های آسیاب بیشتر از این نوع استفاده میشود.
یکی از روش های جدید در بریج دندان، انجام آن به کمک ایمپلنت است. از این روش زمانی استفاده میشود که دندانی برای حمایت بریج وجود ندارد. به عبارتی اگر بیمار بیش از یک دندان خود را از دست داده باشد، با ایمپلنت کردن یک دندان، دندان دیگر را به دندان ایمپلنت شده و دندان سالم پل میکنند. پل کردن دندان به این روش از پایداری بسیار خوبی برخوردار است.
اما چرا از روش ایمپلنت حمایتی استفاده میشود و به جای این کار از ایمپلنت استفاده نمیشود؟
در بعضی موارد ممکن است فک بیمار شرایطی داشته باشد که پزشک نتواند بیش از یک ایمپلنت را در فک قرار دهد. مثلا ممکن است قرار دادن بیش از یک ایمپلنت موجب صدمه زدن به استخوان فک یا حتی سینوس ها شود. احتمال دیگر آن است که دندانپزشک تشخص دهد که فشار زیاد حاصل از وجود چند ایمپلنت در فک میتواند منجر به تخریب فک شود. در این شرایط دندانپزشک ترجیح میدهد فشار را با گذاشتن بریج پخش کند و به این ترتیب خطر موجود را کاهش دهد.
قبل از هرچیز باید بگوییم بهتر است تشخیص این گزینه را به دندانپزشک بسپاریم. چرا که وی با توجه به شرایط لثه، استخوان فک و سایر دندان ها و نیز شرایط بیمار میتواند بهترین گزینه را انتخاب کند. برای نمونه، در برخی موارد، نظیر درمان بیماران دیابتی و بیمارانی که لثه آن ها تحلیل رفته نمیتوان از ایمپلنت استفاده کرد. در حالی که میتوان در این بیماران بریج را بدون مشکل انجام داد.